17 września 2021 | „Pamiętnik” – spektakl dokumentalny | sala kameralna MGCK

Przedstawienie jest monodramem zbudowanym na tekście autentycznego pamiętnika przywołującego dramatyczne przeżycia dziecka, którym była w czasie wojny i tuż po jej zakończeniu jego autorka. Pamiętnik odczytuje po śmierci babci jej wnuczka dla której został on napisany. Tekst odsłania niezwykłą osobowość, wrażliwość i wewnętrzne bogactwo autorki co bohaterkę przedstawienia skłania do głębszej refleksji, każe jej zadać sobie i widzowi istotne pytania: dlaczego tak często brakuje nam czasu na rozmowę i odwagi na zadanie prostych pytań bliskiej przecież osobie. Wnuczka ma już tylko do czynienia z nikłymi tropami na podstawie których nie może odtworzyć całej prawdy o życiu swojej niezwykłej babci. Spektakl odwołuje się do doświadczenia powszechnego bo jakże często przychodzi nam żałować, że nie zapytaliśmy o coś bliskich, sąsiada, znajomych, póki żyli? Jakże często zbyt późno dowiadujemy się, że ktoś był świadkiem i uczestnikiem niezwykłych wydarzeń? W monodramie przyjęta jest perspektywa młodego człowieka, który by poznać prawdę o przeszłości ma już tylko do czynienia z zatartymi śladami. Czas trwania: 50 min

Darmowe wejściówki do pobrania TUTAJ

Projekt „Jesteśmy częścią wielkiej sagi”
Projekt „Jesteśmy częścią wielkiej sagi” jest programem edukacji kulturalnej o charakterze międzypokoleniowym adresowanym do dzieci, młodzieży oraz osób starszych, mieszkańców zaniedbanych dzielnic Wrocławia i terenów miejsko-wiejskich Dolnego Śląska.
Projekt został dofinansowany ze środków Ministra Kultury , Dziedzictwa Narodowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
Celem głównym projektu jest uświadomienie uczestnikom ciągłości pokoleń, kultury i tradycji oraz wyposażenie ich w kompetencje umożliwiające artystyczną kreację, a tym samym zaznaczenie swojego miejsca w łańcuchu pokoleń. Zagadnieniom utrwalania tożsamości kulturowej i narodowej służyć będą warsztaty interdyscyplinarne z różnych dziedzin sztuki , pokazy spektakli, akcje artystyczne dotykające zagadnień współczesnych związanych z tożsamością i pamięcią. Projekt jest realizowany m.in. we Wrocławiu , Jelczu Laskowicach, Bystrzycy Kłodzkiej, Świdnicy oraz na terenach miejsko-wiejskich (Jedlina Zdrój, Walim, Nowe Siodło, i inne). Zadanie jest realizowane wspólnie z instytucjami kultury, bibliotekami, szkołami, placówkami opiekuńczo-wychowawczymi, klubami seniora, itp.
W trakcie realizacji zadania oprócz prowadzenia warsztatów pokazywane będą spektakle związane tematycznie z tożsamością i pamięcią : „ Pamiętnik” reż. Jolanta Sakowska zrealizowany na podstawie literackiego pamiętnika osoby, która w momencie wybuchu wojny miała trzy lata i jako dorosła osoba spisuje specjalnie dla swojej wnuczki wydarzenia widziane z perspektywy dziecka, które utraciło swoich bliskich i musi stać się dorosłym.
Spektakl „ dzień: noc: DZIEŃ” reż. Jerzy Welter, składający się z dwóch monodramów zbudowanych na podstawie wspomnień osób starszych o czasach ich młodości, która przypadała na trudną rzeczywistość powojenną. Podczas trwania projektu powstanie również spektakl na podstawie pamiętników artystów i działaczy społeczno-kulturalnych zasłużonych dla ziemi wałbrzyskiej – małżeństwa Jadwigi i Włodzimierza Piotrowskich, którzy w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku osiedlili się w Górach Sowich (we wsi Niedźwiedzica). Całemu projektowi towarzyszy, specjalnie przygotowany w jego trakcie, cykl spotkań Teatru Narracji- Światłocienie Pamięci.

Recenzja Magdalena Zarębska

Pamiętnik – Towarzystwo Kultury Czynnej.

Spektakl „Pamiętnik” oparty jest na autentycznym dzienniku pisanym przez starszą kobietę, mieszankę Wrocławia. W pamiętniku wspomina swoje wojenne losy i tułaczkę, która zakończyła się dopiero na Dolnym Śląsku, na Ziemiach Odzyskanych.

Narratorką spektaklu jest Wnuczka, która odkrywając wojenne losy babci, próbuje ją zrozumieć, doświadczyć jej emocji i wejść w jej przeżycia. Mamy więc wojenne losy dziewczynki, odkrywane przez współczesną dziewczynę, dla której poczucie zagrożenia, głód, tęsknota za utraconymi bliskimi – są pojęciami abstrakcyjnymi. Zrozumieć się nie da, można spróbować wejść w emocje, odczuć i doświadczyć. Poprzez tę dwoistość ról i wrażeń, spektakl zyskuje głębię i dostarcza widzowi mnóstwo wrażeń oraz tematów do przemyśleń. Zabieg o tyle ciekawy, że w obie role wciela się Klaudia Kąca-Jasic, hipnotyzując widza od pierwszej sceny. Fascynująca jest różnorodność środków wyrazu – ruch, śpiew, taniec, Klaudia używa ich wszystkich, żeby odegrać całą paletę emocji. Wierzymy jej w każdej scenie, widzimy przerażone, opuszczone dziecko czy też dystansującą się od historii współczesną kobietę. I choć na scenie jest tylko ona, ma się wrażenie, że wypełnia całą przestrzeń, magnetyzuje i przyciąga. To ważna historia, nie tylko dla wrocławian. Wojenne losy naszych bliskich wciąż są żywe we wspomnieniach czy historiach rodzinnych, a ten spektakl dobitnie uświadamia, że nasze losy są nierozerwalnie związane z historią. Tą wielką, światową, ale i tą małą, lokalną.

Trzeba oglądać, żeby zrozumieć i nie zapomnieć. A przede wszystkim, żeby zobaczyć Klaudia Kąca-Jasic w fascynującej roli.